Argazkia: Labayru Fundazioa
arren Eu
1 mend. kontzes.
Aurrean partizipioa edo aditz jokatua -(e)n menderagailuagaz dauela.
Goizetik etorri arren, ez deutso ardura. (bizk)
Gure antzera egin dozun arren, geurea arean hobeto dago. (bizk)
Zuk egin ez arren, neuk egingo dut. (bat)
2 mend. kaus.
Aditz-izenari loturik.
Bera ikusi ez egitearren, edozer emongo neuke. (bizk)
sin -gaitik
3 lokail.
por tanto, así pues, pues.
Adio, arren, jauna.
Honela ikasiko duzu, arren, jakin behar duzun guztia. (bat)
sin beraz
4 interj.
Ez ezazu arren horrelakorik esan. (bat)
Arren eta arren eskatzen zion lurrean belaunikaturik. (bat)
Mesedez eta arren!
sin mesedez, otoi
5 iz.
Niri arrenik egin beharrik ez daukazu.
Nire arrena onartu eizu. (bizk)
sin erregu, eskari
6 partik.
ojalá.
Arren jagiko ez al da datzan tokitik! (bizk)
sin oxala, al (bizk)/ahal (bat), agian
7 iz.
Harek bota zituan birao eta arrenak. (bizk)