Argazkia: Labayru Fundazioa
obligar Es
1 vb. Hacer fuerza sobre algo
-(r)i indar | saka | bortxa egin, -(r)i (indarrez) sakatu, (indarrez) estutu, bortxatu.
sin forzar
2 vb. Hacer que alguien haga algo
behartu, derrigortu, hertsatu, bortxatu; empujar -(r)i sakatu, estutu; hacer + [inf.] -(r)i + [rad. vbl.]-arazo/[-(r)i +] [rad. vbl.]-arazi (tb. en vizc. [part.]-azo), -(r)i + [part.] + eragin.
Si no quiere estar con nosotros, no le obligues: Gugaz egon gura ez badau, ez eizu derrigortu.
Me han obligado a venir con ellos: Eurakaz etorri eragin deuste; beraiekin etorrarazi naute.
3 vb. prnl. Comprometerse a cumplir algo
agindu, [-(r)i] berbea emon/[-(r)i] berba eman, [-(r)i] hitzeman, prometidu/prometatu, bere burua behartu | katigatu | lotu | amarrau/amarratu | bahitu (precedido de gen. reflexivo).
Se obliga a estudiar todas las tardes para sacar buenas notas en los exámenes: Bere burua arrastian-arrastian ikastera behartzen du ikasgai guztietan nota ona ateratzeko.
Me obligué a dejar de fumar y así lo he hecho: Erreteari itxiko neutsala agindu eta egin be halan egin dot.