Labayru Hiztegia

gura izan Eu

1 ad. lok., ad. dau

querer, desear.

Horrek gugaz gura dau mendira: Quiere venir con nosotros al monte. (bizk)

Ez dut gura zuk ardoa edaterik: No quiero que bebas vino. (bat)

Amak ez dau gura alabeak hori esan dagian: La madre no quiere que la hija diga esas cosas. (bizk)

Zer esan gura du horrek?: ¿Qué quiere decir eso? (bat)

Kanpoan afaldu gura neban lagunakaz: Deseaba cenar fuera con los amigos. (bizk)

Onean emon gura ez badeuskuzu, txarrean kenduko jatzu: Si no quieres darnos por las buenas, te lo quitaremos por las malas. (bizk)

Ez naz ni afari gura: No quiero cenar. (bizk)

Zer gura eta haxe bizi dira: Viven a todo capricho. (bizk)

sin nahi izan, desira izan, desiratu, gogoa euki/eduki | izan, nahitu, barruak eskatu

2 ad. lok., ad. deutso

querer, amar.

Asko gura deutsut: Te quiero mucho. (bizk)

Umeari ondo gura badeutso, ondo haziko dau: Si le quiere bien al niño, lo criará bien. (bizk)

sin maite izan, laztan izan, maitetu (bizk)/maitatu (bat), nahi izan, onetsi

3 ad. lok., ad. da

estar deseoso de.

Sarritan, aurrean -(r)en osagarria, artikulu bako izena edo partizipioa dauela.

Ez naiz horren gura: No lo deseo.

esr Ordia beti da ardoaren gura: Quien tiene hambre, con pan sueña.

sin gura egon

4 ad. lok., ad. dau

deber.

Alegiazko forma inpersonalean erabilten da (gaztelaniaz "se debería"); sarritan ezezko esaldietan.

Behar egiten ez dauenari ez leuskio dirurik emon gura bapere. (bizk)

Horreri ume koitaduorreri egin gura leuskio ba miserikordiaren bat, sikeran be. (bizk)